Hexedröck

  Mündlich aus Obergeich

Op de Borg en Meroed woe en Hexelauch. On do wuete de Hexe och gefoldet. Wenn he en de Gägend en Frau woe, die sich wall ansoog füe en Hex, wenn et och gehen woe, dann wued se enfach nohm Hexelauch gedohn. Hott eene gähn e Mensch jet, su bruch heä nue ze sage: „Die kann hexe.“ Dann wuet se nohm Hexelauch gedohn. Se wuete su lang gefoltet, dat se off genog saate, se wiere ne Hex on wore doch gehn. Nun, woe ens en Frau, die hesch Dröck. Dat soll en Hex senn.

Die loog lang em Hexelauch on soll om Schöbbich ze Echtz verbrangt wäede. Om Wäg van der Borg nohm Schöbbich, se hodde se op en Kaa gelade, du sät d Fuemann zo Dröck: „Dröck, maachere noch ens een füe et letzte.“ Du kregt Dröck an Haafel Möllem (Erde, Staub) vam Radd on werp dat dm Fuemann op dr Sack (Leib); du wuet dat luhte Lüs. Do sät Dröck: „Do siehst de noch, dat ich et noch kann.“

Quelle: Heinrich Hoffmann, Zur Volkskunde des Jülicher Landes, Sagen aus dem Indegebiet, 1914; Seehexen