Wie uns ein "alt Möhnche" begegnete

Möt minge Tant Annemarie kohm ech de Holleberg em Düstere eraff. Do kohm en alt Möhnche jeschluff. Dat luët os (=schauten uns) och janz komisch ahn. Ming Tant froog: „Häs du et jekannt?“ Ech säht enä. De Tant froog sech at lutte (=fortwährend), wat vüë e Möhnche mag dat wall jeweas senn! -

Morjens, wie se opstond, säht se, et woa die on die. Jlich drop kreschte mir de Nohrich (=Nachricht), dat dat nämliche Möhnche am Owend vüëhea öm die nämliche Zick jestorwe ös, wie mir et jesenn hatte. Ming Tant hatt möt däm Möhnche afjemäht, wea von dä zwei et längs läff, möht dä andere möt bejrawe jonn.

Quelle: Auszüge aus: Josef Dietz, Aus der Sagenwelt des Bonner Landes (Deutsches Volkstum am Rhein. Veröffentlichung des Instituts für geschichtliche Landeskunde der Rheinlande an der Universität Bonn. Hg. von F. Petri, R. Schützeichel, I. Weisgerber, M. Zender), Bonn 1965; www.heimatfreunde-roisdorf.com