Hexe als Mütterchen und Hase

  Mündlich aus Luchem.

Dä Häe vam Echtze Hauf geng vell opd Jaag. En dem Fälche tösche Echtz on dm Schöbbich sprong emme ne Has op; on eä schoß jede Tue on troif n ooch; de has tervelte sich ronk on geng dann wedde lofe. Su hot eä fönf bes sechsmol dropp geschauße on konnt n dauch net kapott kregge. Hä säht dat m Geestliche, on dä sät evve, eä sall d Kuggel met n gesähnte Käez bestriche, on du genk eä wedde op de Jaag on schüüß dm Has e Been vaneen. Su weeß me, dat et n Hex woe.

Nu, det eä et ahnzege. Nu wied se faßgenomme on sall verbrangt wäre. Op dm Schöbbich wuede ne grueße Hoof Schegge (Scheitholz) opeen gelaht on die a Brank gestäche. On wie et got brangt, do sall se drengeworpe wäede. Nu sät se: „Se möt jo dauch sterve, nu wöll se och zeege, dat se Hexe könnt.“ Se fregg n Haffel Molthövvelsdreck (Maulwurfserde) on werp dar övvert Publikum erövve, on du wore die all stief voll Lüs.

Quelle: Heinrich Hoffmann, Zur Volkskunde des Jülicher Landes, Sagen aus dem Indegebiet, 1914; Seehexen